صاحب روز قیامت آمده
گوئیا بهر شفاعت آمده

سوی من آمد مرا شرمنده کرد
مهربانانه به رویم خنده کرد

گفت آزادش کنید این بنده را
خانه آبادش کنید این بنده را

اینکه اینجا این چنین تنها شده
کام او با تربت من، وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است
گریه کرده، بعد شیرش داده است

اینکه می بینید در شور است و شین
ذکر لا لائیش بوده، یا حسین

دیگران غرق خوشی و هلهله
دیدم او را غرق شور و هروله

با ادب در مجلس ما می نشست
او به عشق من سر خود را شکست

سینه چاک آل زهرا^(س) بوده است
چای ریز مجلس ما بوده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد
عکس من را بر دل خود قاب کرد

اسم من، راز و نیازش بوده است
خاک من، مهر نمازش بوده است

پرچم من را به دوشش می کشید
پا برهنه در عزایم می دوید

اقتدا بر خواهرم زینب^(س) نمود
گاه می شد صورتش بهرم کبود

بارها لعن امیه کرده است
خویش را نذر رقیه کرده است

تا که دنیا بوده از من دم زده
او غذای روضه‌ام را هم زده

اینکه در پیش شما گردیده بد
جسم و جانش بوی روضه می‌دهد

حرمت من را به دنیا پاس داشت
ارتباطی تنگ با عباس^(ع) داشت

نذر عباسم^(ع) ، به تن کرده کفن
روز تاسوعا شده سقای من

گریه کرده چون برای اکبرم
با خود او را نزد زهرا^(س) می‌برم

هرچه باشد او برایم بنده است
او بسوزد، صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود
باعث خوشحالی اعدا شود

در قیامت عطر و بویش می‌دهم
پیش مردم آبرویش می‌دهم

باز بالاتر به روز سرنوشت
می‌شود همسایه من در بهشت

آری آری هر که پا بست من است
نامه اعمال او دست من است

امیرحسین میرحسینی