فیلم برداری می کردند، گفتند: نوار تمام شد

گفت: «وَ تَمّت کَلمهُ رَبّک؛ و کلام پروردگار تو در راستی و عدالت در حدّ کمال است. »‌²²

فیلمبردار گفت: معذرت می خواهم

جواب داد: « لا تَعتذِروُا الیَوم؛ در آن روز پوزش مخواهید. » ²³

گفتم: پسر! مرا گیج کردی

گفت: «تَرَی النّاس سُکاری؛ و مردم را چون مستان می بینی. » ²⁴

پدرش گفت: ایشان آقای قرائتی است؛ خوب با او حرف بزن

گفت: « ما قلتُ لَهُم اِلاّ ما اَمَرتَنی؛ من به آنان جز آن چه تو فرمانم داده بودی نگفتم. » ²⁵

مردم شروع کردند به خندیدن

گفت: «وَ تَضحَکون و لا تَبکون؛ و می خندید ونمی گریید؟ » ²⁶

گفتم: می آیی برویم خانة ما ؟

گفت: «حَتّی یَأذنَ لی أبی؛ تا پدر مرا رخصت دهد. » ²⁷

گفتم: من خیلی تورا دوست دارم

گفت: «سَنَنظُرُ اصدَقت اَم کُنت من الکاذبین؛ گفت: اکنون بنگریم که راست گفته ای یا در شمار دروغ گویانی. » ²⁸

گفتم: می خواهم تو را بخورم

گفت: « اَیُحِبُّ اَحدکُم اَن یَأکُل لَحم أخیه مَیتاً؛ آیا هیچ یک از شما دوست دارد که گوشت برادر مردة خود را بخورد؟ » ²⁹

گفتم: پسر! این همه حرف را از کجا یاد گرفتی؟

گفت: « ذلکما ممّاعلّمنی ربّی؛ این تعابیر چنان که پروردگارم به من آموخته است. » ³⁰

گفتم: دوست داری راه کربلا باز شود تا بروی؟

گفت: « انّی احببتُ حُبّ الخَیر؛ من این ها را به خاطر پروردگارم دوست دارم. » ³¹

گفتم: خسته شدی؟

گفت: « لا یَمَسُّنا فیها نَصب؛ در آن جا رنجی به ما نمی رسد. » ³²

گفتم: آیا حج ما قبول است؟

گفت: « اِنّما یَتَقَبَّل الله ُمِن المُتَّقین؛ خدا عمل پرهیزگاران را می پذیرد. » ³³

یک پیراهن عربی پوشیده بود، گفتم: این پیراهن عربی را بیشتر دوست داری یا لباس ایرانی را؟

گفت: « وَ لِباسُ التَّقوی ذلک خَیر؛ و جامة پرهیزگاری از هر جامه ای بهتر است. » ³⁴

گفتم: پدرت را بیشتر دوست داری یا مادرت را؟

گفت: « و بِالوالدین احسانا؛ و به پدر و مادر خویش نیکی کنید. » ³⁵

گفتم: یک دعا به ما کن،

گفت: « ربَّنا اغفرلنا و لا خواننا الذّین سَبَقونا بالایمان؛ ای پروردگار ما، ما و برادران ما را که پیش از ما ایمان آورده اند ، بیامرز. » ³⁶

یک آیه از او پرسیدند که کجاست؟

گفت: سوره اعراف.

گفتند: نخیر، قَصص،

گفت: أعراف.

خیلی اصرار کردن ،

باز گفت: أعراف.

قرآن را باز کردند و دیدند حق با او است تا گفتند: حق با این بچه است،  

گفت: «لَقَد کُنتَ فی غَفلهٍ مِن هذا؛ تو از این غافل بودی. » ³⁷

 لباس احرام روی دوشم بود، کنار رفت و سینه ام پیدا شد،

گفت: « وَ لا یُبدینَ زَینتَهُنَّ؛ و زینت های خود را آشکار نکنند. »³⁸

لباسم را کشیدم روی سینه ام ، پس از مدتی دوباره کنار رفت، و فراموش کردم،

گفت: « وَ لورُدُّوا لَعادوا لِما نُهُوا؛‌ اگر آنها را به دنیا باز گردانند، باز هم به همان کارها که منعشان کرده بودند باز می گردند. » ³⁹

مسئول خیمه ها که از خاندان سعودی بود، بی سیم به دست آمد؛ به علم الهدی گفتند: ایشان رئیس همة خیمه‌های ایرانی است،

گفت: « وَ لو لا اِذ دَخلتَ جَنَّتک قُلتَ ما شاءالله؛ چرا آنگاه که به باغ خود در آمدی نگفتی: هر چه خداوند بخواهد؟ » ⁴⁰

آیت الله غیوری گفتند: من در ایران چنین و چنان می کنم،

گفت: « ولا تَقولنَّ لِشیءاِنّی فاعلُ ذلک غَداً اِلاّ اَن یَشاءالله؛ هرگز مگوی: فردا چنین می کنم، مگر خداوند بخواهد. » ⁴¹

پرسیدند: مکه چه طور جای است؟

گفت: « بَلدَهُ طَیّبَهُ وَ ربُّ غَفُوُر؛ شهری خوش و پاکیزه و پروردگاری آمرزنده. » ⁴²

پرسیدند: آیا داماد می شوی؟

من گفتم: بچة 5 ساله که معنای داماد را نمی فهمد،

گفت: چرا نمی فهمم؟ « فَفَهَّمناها سُلیمان؛ واین شیوة داوری را به سلیمان آموختیم. » ⁴³

سؤال شد: سواد داری؟

گفت: « ما کنت تدری ما الکتاب و لا الایمان؛ تو نمی دانستی کتاب و ایمان چیست. » ⁴⁴

گفتم: می آیی پسر من شوی؟

گفت: « و ولد وما ولد؛ وقسم به پدر و فرزندانی که پدید آورد. » ⁴⁵

گفتم: من تو را خیلی دوست دارم،

گفت: « عَسی ان تُحبّوا شیئا و هو شرٌلکم؛ شاید چیزی را دوست داشته باشید و برایتان ناپسند افتد. » ⁴⁶