5 شعبان، سالروز ولادت سید ساجدان و زینت عابدان
امام علی‌بن‌الحسین (علیه السلام)
بر تمامی مسلمانان جهان مبــارک بـاد.
«درد دل با او»
دعا و درخواست حوایج از خدا، منحصر به الفاظی نیست که از لسان مبارک پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و آله‌و سلم) و اهل‌بیت(علیهم السلام) بیان شده باشد؛ لذا انسان در مقام دعا آزاد است در هر حال و در هر جا که هست و به هر لغت و زبانی که برایش ممکن است، اظهار نیاز به درگاه خدای بی نیاز بَرد و آنچه در دل دارد، به زبان آورد و با پروردگارش در میان بگذارد و از او رفع حاجاتش را بخواهد.
اما در این میان ممکن است انسان عادی به بسیاری از ارزشهای والای خویش پی نبرده و آنچه در تأمین سعادت وی نقش دارد، درک نکرده باشد و تمام توجهش صَرف یک سلسله مطالب کوچک و کم ارزش گردیده، آنها را به عنوان حوایج اصیل و مهم از خداوند بخواهد؛ همچنین ممکن است آدمی به هنگام دعا و عرض نیاز به درگاه خدا، نتواند آنگونه که شایسته مقام خداوندی بوده در حد کمال و ادب به آداب دعا بپردازد و خلاصه، نداند که چه باید بخواهد و چگونه باید بخواهد.
از این رو چه بهتر است که در این مرحله نیز سر به آستان مقربان درگاه و عارفان به شئون بندگی، یعنی خاندان عصمت و وحی(علیهم‌السلام) بگذارد و از زبان آن بزرگواران به دعا و مناجات با خدا بپردازد.
در این موضوع، از آن منابع فیض و حکمت الهی آن قدر مضامین بلند و معارف توحیدی به ما رسیده که هر صاحب دلی در هر حال و در هر نوع گرفتاری، می‌تواند با پناه به یکی از دعاها و مناجاتها، غم دل بزداید و با پروردگار خویش هم‌سخن شود.
صحیفه مبارک امام سجاد زین‌العابدین(علیه‌الاسلام) معروف به صحیفه‌سجادیه، در این میان از نظر سند و جامعیت محتوا داری ویژگی خاصی می‌باشد و به حق در ایجاد حال دعا و ارتباط انسان به خدا، اثری اعجاب‌انگیز دارد. آنچنان که نغمه‌های آن به عمق وجود انسان راه می‌یابد و او را با شور و نوایی خاص در مقام انس با خدا به پرواز در می‌آورد.
ابن‌جوزی از دانشمندان اهل سنت در این رابطه می گوید: امام علی‌بن‌حسین زین‌العابدین نسبت به امت اسلامی در باب دعا و کیفیت سخن و گفتگو با خدا و عرض حوایج به پیشگاه او، حق تعلیم دارد. چه آن که اگر نبود آن امام و تعلیماتش، مسلمانان نمی‌دانستند که چگونه با خدا سخن بگویند. این امام است که به آنان آموخت در مقام توبه، درخواست، ترس از دشمن و... چه بگویند.(1)
همانطور که ابن‌جوزی در کلام خویش به آن اشاره می‌کند، به عنوان نمونه امام سجاد(علیه‌السلام) در مقام آموزش توبه به ما می‌آموزند تا با خدای خویش اینگونه راز و نیاز کنیم: " ... بارالها! من در این مقام، خود به سوی تو باز می‌گردم و توبه می‌کنم ... مانند بازگشت توبه کاری که (از شدت انزجار و نفرت از گناه) خاطره هیچ گناهی را در ذهن و نفسش نیز نمی‌گذراند و فکر بازگشت به هیچ خطایی را به ضمیر و باطنش راه نمی دهد..."(2)
باشد که بهره بریم...
)برگرفته از کتاب "توبه (شرحی از دعای 31 صحیفه ی سجادیه)" تألیف آیت الله سید محمد ضیاءآبای)
..........................................
پاورقی ها:
1-مقدمه مرحوم آیت الله مرعشی نجفی بر صحیفه سجادیه
2- فرازی از دعای 31 صحیفه سجادیه
