میلاد حضرت علی اکبر(ع)، فرزند رشید امام حسین(ع) بر همگان مبارک

فرزند بزرگ امام حسین(ع) در مدینه متولد شد. مادر بزرگوار ایشان لیلا دختر ابى مره می‌باشد. وی زمانى چند در خانه امام حسین علیه السلام به سر برد و روزگارى در زیر سایه حسین(ع) بزیست. لیلا براى امام حسین(ع) پسرى آورد، رشید، دلیر، زیبا، شبیه‌ترین کس به رسول خدا صلى الله علیه و آله رویش روى رسول، خویش خوی رسول، گفتگویش گفتگوى رسول خدا صلى الله علیه و آله؛ هر کسى که آرزوى دیدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر لیلا مى نگریست تا آنجا که پدر بزرگوارش می فرماید:

" هرگاه مشتاق دیدار پیامبر مى شدیم به چهره او مى نگریستیم "؛

 به همین جهت روز عاشورا وقتى اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد،امام حسین(ع) چهره به آسمان گرفت و فرمود:

" اللهم اشهد على هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الى رؤیة نبیک نظرنا الیه..."

حضرت علی اکبر در کربلا حدود 25 سال داشت.برخی راویان سن ایشان را 18 سال و 20 سال هم گفته‌اند. او اولین شهید عاشورا از بنى‌هاشم بود. شجاعت و دلاورى حضرت على‌اکبر(ع) و رزم‌آورى و بصیرت دینى و سیاسى او، در سفر کربلا به ویژه در روز عاشورا تجلى کرد. سخنان و فداکاریهایش دلیل آن است. وقتى امام حسین (ع) از منزلگاه "قصر بنى مقاتل" گذشت، روى اسب چشمان او را خوابى ربود و پس از بیدارى "انا لله و انا الیه راجعون" گفت و سه بار این جمله و حمد الهى را تکرار کرد. حضرت على اکبر(ع) وقتى سبب این حمد و استرجاع را پرسید، حضرت فرمود: در خواب دیدم سوارى مى‏گوید این کاروان به سوى مرگ مى‏رود.

پرسید:مگر ما بر حق نیستیم؟

فرمود:چرا.

پس گفت: "فاننا اذن لا نبالى ان نموت محقین " پس باکى از مرگ در راه حق نداریم.

روز عاشورا نیز پس از شهادت یاران امام، اولین کسى که اجازه میدان طلبید تا جان را فداى دین کند، او بود. اگرچه به میدان رفتن او بر اهل بیت و بر امام بسیار سخت بود، ولى از ایثار و روحیه جانبازى او جز این انتظار نبود. وقتى به میدان مى‏رفت،امام حسین(ع) در سخنانى سوزناک به آستان الهى، آن قوم ناجوانمرد را که دعوت کردند، ولى تیغ به رویشان کشیدند، نفرین کرد. على اکبر چندین بار به میدان رفت و رزمهاى شجاعانه‏اى با انبوه سپاه دشمن نمود.

پیکار سخت، او را تشنه‌تر ساخت؛ به خیمه آمد. بى آنکه آبى بتواند بنوشد، با همان تشنگى و جراحت دوباره به میدان رفت و جنگید تا به شهادت رسید. قاتل او مرة بن منقذ عبدى بود. پیکر حضرت على اکبر(ع) با شمشیرهاى دشمن قطعه قطعه شد. وقتى امام بر بالین او رسید که جان باخته بود. امام حسین(ع) صورت بر چهره خونین حضرت على اکبر(ع) نهاد و فرمود:

"قتل الله قوما قتلوک..."و تکرار مى‏کرد که:"على الدنیا بعدک العفا".و جوانان هاشمى را طلبید تا پیکر او را به خیمه‌گاه حمل کنند. حضرت على اکبر(ع)، نزدیکترین شهیدى است که با امام حسین(ع)دفن شده است. مدفن او پایین پاى ابا عبد الله الحسین(ع) قرار دارد و به این خاطر ضریح امام،شش گوشه دارد.